Loslaten
Ik loop hard. Het enige wat mij omringt is een stil groen weiland. En de wind. Ik ren. Ik ren weg, weg van mij…
Iets wat ik zo graag wil loslaten lijkt aan me te blijven kleven en hoe harder ik probeer hoe onmogelijker het voelt om los te laten…
De echo van de woorden van mijn psycholoog klinkt nog na in mijn oren ‘’ Je moet dit loslaten…’’ Op dat moment beloofde ik mezelf streng om dat advies op te volgen. Vasthouden leek mijn gezondheid in gevaar te brengen, dus ik had eigenlijk geen keuze. Dacht ik… Ik fantaseerde over het bevrijdende gevoel van loslaten. Maar nu besef ik dat ware vrijheid een andere weg vereist.
Goede, plezierige ervaringen en gebeurtenissen kunnen wij niet uit ons leven wegdenken – die blijven ons altijd bij en die koesteren we. Die willen wij niet loslaten. Andersom werkt het echter net zo. Trauma’s en onprettige emotionele gebeurtenissen in ons leven blijven net zo goed ‘plakken’ en bepalen hoe wij met situaties omgaan – ook met die goede. Stel dat je dit alles los zou moeten laten? Hoe gedraag je je dan? Wie ben jij dan eigenlijk? Als we ons van al deze gevoelens zouden ontdoen, wat zou er dan van ons overblijven?
Ik ren weg van mij… Mijn voeten bonzen op de grond en tranen stromen over mijn wangen. Het besef raakt me: Ik kan niet loslaten. Wie kan dat überhaupt? Waar komt dat idee vandaan dat we ons volledig kunnen losmaken van ons verleden? Alles wat je Ik meemaakt…kun je niet gewoon loslaten. Punt. Het is een stukje dat deel uitmaakt van jou.
Precies op dat moment in mijn waas van emotie zie ik een hartvormig stuk modder op de grond. Vies, donker en getrapt. Een klein hartje van modder. Het herinnert me eraan dat hoe modderig en zwaar het leven soms ook kan voelen, er altijd een weg is naar verandering. Die modder kan een liefdevol symbool worden, mits we de moed hebben en de wil om het te vormen en te waarderen, in plaats van het weg te duwen, willen loslaten of willen vergeten…
Het is wat jij er zelf van maakt.
Liefs, Ania