Blog

En dat doen we volledig onbewust. Er zijn soms fysieke, emotionele en mentale aspecten in ons leven, die wij liever niet willen aankijken. Vaak, omdat deze van ons rationele ''ik'' niet mogen bestaan. Of simpelweg, omdat deze aspecten niet meer samen gaan met de eisen van onze omgeving. Soms geven wij meer om anderen dan om onszelf. Sterker nog – wij creëren allerlei manieren om juist niet onszelf te zijn. Door omstandigheden, situaties of gebeurtenissen in ons dagelijks leven lijkt dat de beste manier… niet waar? Met als gevolg – stress, uitputting, sleur, onvoldaan gevoel, angst, fysieke klachten, een burn-out en depressies. Dit gebeurt zo vaak dat ik mij steeds vaker afvraag hoe dat kan. Hoe kan het dat mensen onbewust zo ver kunnen gaan in hun strijd. Zo ver dat zij er letterlijk bij neervallen en geen uitweg meer zien…

Het antwoord is complexer dan het op het eerste gezicht lijkt. Onze samenleving heeft een bepaalde norm geïntroduceerd, waarin successen en prestaties als ‘het belangrijkste’ worden beschouwd. We worden gedefinieerd door wat we doen, wat we hebben bereikt en hoe anderen ons zien. Onze eigenwaarde wordt vaak gemeten aan de hand van deze externe factoren.

Hierin schuilt echter een gevaar. Als we onze identiteit verbinden met deze externe factoren, raken we verdwaald in een doolhof van verwachtingen. Verwachtingen van de ander. We raken verstrikt in een cyclus van streven naar meer, beter en groter, soms ten koste van ons eigen welzijn. We negeren onze innerlijke signalen, omdat we geloven dat we door moeten gaan, ons niet moeten aanstellen. Ongeacht de risico’s.

Maar, er is hoop. Het besef dat er een disbalans is, is al een cruciale eerste stap naar verandering! Eenmaal bewust van onze stress en patronen en de pijnlijke consequenties, komt uit eindelijk ook de kracht om te kiezen voor een andere weg. Een weg van zelfzorg en zelfreflectie. In plaats van jezelf te verliezen in de verwachtingen van de buitenwereld, is het mogelijk om een diepere verbinding met je ware zelf te vinden.

Dit betekent niet dat je al je verantwoordelijkheden moet opgeven of je ambities moet laten varen. Het betekent wel dat je een evenwicht vindt tussen wat de wereld van je vraagt en wat je zelf nodig hebt. Door te luisteren naar je lichaam, je emoties en je gedachten, kun je beginnen met het bouwen aan een leven dat zowel bevredigend is voor jezelf als voor de mensen om je heen.

Het is nooit te laat om te kiezen voor jezelf. Ongeacht waar je nu staat in je leven, elke dag biedt een nieuwe kans. Het vergt moed, doorzettingsvermogen en soms professionele begeleiding. Maar weet dat het mogelijk is om een leven te leiden dat in balans is, waarin je authentiek bent en je elke dag kunt opstaan met een gevoel van voldoening.

Liefs, Ania

Ik loop hard. Het enige wat mij omringt is een stil groen weiland. En de wind. Ik ren. Ik ren weg,  weg van mij…

Iets wat ik zo graag wil loslaten lijkt aan me te blijven kleven en hoe harder ik probeer hoe onmogelijker het voelt om los te laten…

De echo van de woorden van mijn psycholoog klinkt nog na in mijn oren ‘’ Je moet dit loslaten…’’ Op dat moment beloofde ik mezelf streng om dat advies op te volgen. Vasthouden leek mijn gezondheid in gevaar te brengen, dus ik had eigenlijk geen keuze. Dacht ik… Ik fantaseerde over het bevrijdende gevoel van loslaten. Maar nu besef ik dat ware vrijheid een andere weg vereist.

Goede, plezierige ervaringen en gebeurtenissen kunnen wij niet uit ons leven wegdenken – die blijven ons altijd bij en die koesteren we. Die willen wij niet loslaten. Andersom werkt het echter net zo. Trauma’s en onprettige emotionele gebeurtenissen in ons leven blijven net zo goed ‘plakken’ en bepalen hoe wij met situaties omgaan – ook met die goede. Stel dat je dit alles los zou moeten laten? Hoe gedraag je je dan? Wie ben jij dan eigenlijk? Als we ons van al deze gevoelens zouden ontdoen, wat zou er dan van ons overblijven?

Ik ren weg van mij… Mijn voeten bonzen op de grond en tranen stromen over mijn wangen. Het besef raakt me: Ik kan niet loslaten. Wie kan dat überhaupt? Waar komt dat idee vandaan dat we ons volledig kunnen losmaken van ons verleden? Alles wat je Ik meemaakt…kun je niet gewoon loslaten. Punt. Het is een stukje dat deel uitmaakt van jou.

Precies op dat moment in mijn waas van emotie zie ik een hartvormig stuk modder op de grond. Vies, donker en getrapt. Een klein hartje van modder. Het herinnert me eraan dat hoe modderig en zwaar het leven soms ook kan voelen, er altijd een weg is naar verandering. Die modder kan een liefdevol symbool worden, mits we de moed hebben en de wil om het te vormen en te waarderen, in plaats van het weg te duwen, willen loslaten of willen vergeten…

Het is wat jij er zelf van maakt.

Liefs, Ania